Je hebt zo van die mensen. Absurd drukke agenda’s en een sociaal leven waar anderen haast moe van worden. Sterker nog, meestal beschikken die mensen, zelfs op “gevorderde” leeftijd nog over een erg uitgebreid vriendenkring (schijnbaar geen kennissen, maar echte vrienden), daar waar dat bij de meesten met de jaren afkalft en beperkt blijft tot het uitwisselen van de obligate beleefdheden bij feest- en verjaardagen, en dat laatste dan nog dankzij de sociale media.
Waar al die mensen – die vaak ook nog eens koppels met kinderen zijn geworden – de tijd vandaan halen om er een dusdanig sociaal leven op na te houden is me een raadsel. Bij mij liep dat wel even anders. Van de middelbare school is haast niemand overgeschoten omdat we, niettegenstaande we goed met elkaar konden opschieten, flink onze best hebben gedaan om ieder zo ver weg mogelijk te gaan verder studeren. Dito voor de hogeschool, waar we niet in de stad bleven hangen na onze studies (het Mechelen van de jaren ’90 was niet zo uitnodigend als Gent of Leuven) en we ieder onze eigen weg gingen.
Tijdens mijn vliegopleiding daarentegen werden er wel duurzame banden gesmeed die nog steeds bestaan, doch het faillissement van Sabena en de weinige kansen die er hier te grijpen vielen, deden onze hechte groep in een diaspora belanden die reikt tot in Hong Kong en omliggende parochies. In de praktijk betekent dit een paar keer per jaar skypen met de belangrijkste updates van onze levens en hier en daar een vluchtige ontmoeting tijdens de doortocht in het oude thuisland. Bij mij blijft het dus beperkt tot een paar oude maten die ik op één hand kan tellen, en die meestal – zoals iedereen? – té druk bezig zijn met gezin en werk om vervolgens steen en been te komen klagen over hun gebrek aan sociale contacten.
Ik vind het echter niet erg om een eerder beperkte (echte) vriendenkring te hebben die ik slechts zelden zie, gezien ik eigenlijk gruwel van overvolle agenda’s en dan vooral van geforceerd gedoe (“moeten”). Meer nog, ik vrees dat ik op sommigen gewoonweg uitgekeken zou geraken, en ik geef toe dat ik enige solitude weet te koesteren. Ook in mij – niettegenstaande van nature uit erg sociaal – schuilt er een lonely wolf. Verre van slecht denk ik dan, zolang het fragiele evenwicht maar bewaard kan blijven.
