“Maar gij gaat zo maar meteen op de hoek zitten van de toog. Is dat dan niet waar de notabelen van dit etablissement zitten?”, grijnsde hij.
“Wij ZIJN notabelen jong”, zei ik, “en ge moet wat meer aan uw zelfvertrouwen sleutelen.”
Daar zat ik dan aan de toog van een café in de stad, dat ik al lang niet meer bezocht had – gezien ik in principe maar één keer in de week buitenkom – met een kennis die ik op straat tegenkwam en die voorstelde om er gauw “eentje te pakken”. Een snel en onnozel gesprek, duurtijd twee pinten en één sigaret, over het werk, een oud lief, onbestaande vakantieplannen en vooral over het feit dat de “kliek” van weleer totaal uiteengevallen is.
Ah ja, d’er is er eentje terug gaan studeren en combineert dat met een job, daar waar er twee anderen “serieus verkeren” en niet meer buiten mogen van hun lief (letterlijk dan; daar waar ik dacht dat de vrouwen van tegenwoordig vooral veel tijd nodig hebben voor zichzelf) en eentje die na zijn trouw definitief verhuisd is. Nog een andere blijkt langdurig ziek te zijn (iets met een burn-out) en zo komt het dus dat de gezellige donderdag- en vrijdagavonden van vroeger, of dan toch 2 jaar terug, definitief tot het verleden behoren. De reden ook waarom ik de laatste tijd vaak tot de vaststelling kom dat er geen bekende kat te bekennen is op de wekelijkse uitgangsavond, tenzij dan een hoop “toeristen” van buiten de stad, en ik er sterk aan denk om alleen nog maar mijn kot buiten te komen wanneer ik tenminste op voorhand een en ander concreet heb afgesproken, met diegenen die – in slinkende aantallen – nog beschikbaar zijn.
Meer nog, bij die zeldzame keren dat er toch nog eens (een deel) van de oude bende aanwezig is, kom ik tot de vaststelling dat de leutige sfeer van vroeger ook al op zijn retour is. Schijnbaar is oppervlakkigheid en saaiheid recht evenredig met leeftijd, relatiestatus en progressie in de carrière. Als dusdanig gaan de gesprekken alleen nog maar over werk, de arbeid, de dagelijkse boterham, de nieuwe I-pad, de bedrijfswagen, formule 1, voetbal, wielrennen, en heb ik al sport gezegd? Uiteraard ook over tetten. Dat laatste vind ik vaneigens geen probleem gezien ik over dat onderwerp met graagte een woord placeer, maar ge moet niet proberen om over iets anders te klappen, want dat wordt dan toch meewarig onthaald.
Afin, ik zweer dus op mijn atheïstisch eerste communiezieltje dat ik alleen nog maar buiten kom wanneer het de moeite is, en ben benieuwd of ik dat morgen ga kunnen waarmaken.
(Hm. Ik hoor de Tripel van Westmalle reeds roepen)
Maar goed, indien ik dan toch thuisblijf, zou ik eventueel in het weekend nog eens het dorpscafé in the good old hometown kunnen bezoeken. Om nog eens bij te klappen met the old lads, die tot de sluiting van het café (tegen 22u) nog eens buiten mogen van hun madamme. Waarschijnlijk zal het over het werk, auto’s, sport en tetten gaan. Want I-pads hebben ze bij ons nog niet.
